MONO NO AWARE
Czasem spotykam na swej drodze coś co sprawia, że mam potrzebę płynąć w nostalgii, zatrzymać się w szarościach, które mnie otaczają. Zamykam oczy i wsłuchuję się w siebie. Doceniam te chwile, bo są magiczne, trwają inaczej. Widzę piękno w smutku. Widzę piękno w opuszczonych budynkach, w uschniętych roślinach, w zapomnianych miejscach. Przemijamy. Z każdą sekunda jest nas mniej. Bezpowrotnie.